ΜΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΑΙ…. ΑΓΩΝΙΣΟΥ!!! ΕΝΩΣΟΥ!!! ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥ!!!

ΜΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΑΙ…. ΑΓΩΝΙΣΟΥ!!! ΕΝΩΣΟΥ!!! ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥ!!! Ο ήλιος πρόβαλλε απλώνοντας το φως του με ανιδιοτέλεια παντού. Ξημέρωνε Κυριακή, μέρα ξεκούρασης και χαλάρωσης, ίσως μέρα εκδρομής και συνάντησης με φίλους και συγγενείς. Όμως εκείνος ένιωθε κουρασμένος κι αδιάφορος για όλα. Να σηκωθεί να κάνει τί;;; Όλα στην πόλη κλειστά, ακόμη και το στέκι του που 38 ολόκληρα χρόνια δεν είχε κλείσει ούτε για μια μέρα, ακόμη κι αυτό ήταν κλειστό. «άλλο ένα τέτοιο κλείδωμα να μας κάνει η κυβέρνηση και πάει το μαγαζί μου, θα κλείσει για πάντα», αυτό μουρμούριζε ο Νίκος, ο ιδιοκτήτης του… Και σαν τον Νίκο χιλιάδες ακόμη ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων που συλλογίζονταν τις ίδιες σκέψεις… Να σηκωθεί να κάνει τί, εκείνος; Άνεργος πάνω από 2 χρόνια , είχε βρει τελευταία δουλειά σε ένα ξυλουργείο λίγο πιο έξω από την πόλη. Κάθε μέρα έπαιρνε το ποδήλατο του, με όποιες καιρικές συνθήκες και χωρίς παράπονα ήταν εκεί νωρίτερα από την ώρα που έπρεπε. «Ξέρεις τι είναι να μην έχεις μια και να ζητάς από τη μάνα σου χαρτζιλίκι στα 32 σου;;; Κι αυτό όχι γιατί είσαι τεμπέλης και δεν θες να δουλέψεις αλλά γιατί δεν υπάρχουν δουλειές και αυτές που υπάρχουν να κλείνουν λες και το λουκέτο έπεσε σαν πανδημία των επιχειρήσεων… Ναι, τα μέτρα καραντίνας θα βάλουν πολλά λουκέτα, σε επιχειρήσεις, σχέσεις, φιλίες, χαμόγελα..» Αυτά σκεφτόταν ξαπλωμένος κι ολομόναχος εκείνο το πρωί της Κυριακής… Να σηκωθεί λοιπόν να κάνει τί;;; Η κοπέλα του τον παράτησε , ήθελε αμάξια, βόλτες, κεράσματα… Αυτός δεν είχε ούτε για καφέ… Να πεις πως δεν σπούδασε;;; Αγγλικά, δίπλωμα κιθάρας, απόφοιτος ΤΕΙ …ε , και λοιπόν;;; Ένα μήνυμα κουδούνισε στο κινητό του. «Είμαστε στου Γιάννη, αν θες έλα »… Να πάει να κάνει τί;;; «Όλο τα ίδια και τα ίδια, κουβέντες για γκόμενες ξενέρωτες και ρηχές που νοιάζονται για τις φωτό στο ίνσταγκραμ… Και ο Γιάννης που όλοι τον καλοτυχίζαμε επειδή παντρεύτηκε νωρίς κι έκανε 2 παιδιά, στο τέλος χώρισε και τα βλέπει κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και μας ξομολογείται τον καημό του να είσαι σήμερα πατέρας.» Όχι , δεν θα πάει… Μέσα του νιώθει πως ο πόλεμος δεν είναι ενάντια σε φονικό ιό, αλλά ενάντια στα κίνητρα και τις ευκαιρίες όλων των ανθρώπων… Θα ξεκάνει τους γέρους με τις συντάξεις και θα αποτελειώσει τους νέους με την ανεργία… Το ξυλουργείο του έδωσε νέο κίνητρο αλλά η κυβέρνηση μάχεται τα κίνητρα των νέων για ζωή.. Γιατί τα κίνητρα σου δίνουν λόγο να ζήσεις και να δημιουργήσεις… Δες την ανθρωπότητα …όλοι πέφτουν στο λήθαργο της παραίτησης … Ένας ένας πηδούν από τον καταρράκτη της απόγνωσης στο ρέμα της απάθειας… Κανείς δε νιώθει πια… Κανείς δε συγκινείται με τον πόνο του διπλανού… Κανείς δεν ξεσηκώνεται ενάντια σε ό,τι τον δυναστεύει… Όλοι καρτερούν τη δική τους ώρα ίσως κι ένα θαύμα που θα τους κάνει να κλαίνε από ευγνωμοσύνη για τη σωτηρία τους… Όλοι , εκτός από τους μαχητές της ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ…μόνον αυτοί οι γραφικοί επιμένουν κι επιμένουν να μιλούν για ενεργούς πολίτες , αξίες κι Ελλάνια πρωτόκολλα…κι επιμένουν σταθερά κι αμετάκλητα…τόσο που σου σπάνε τα νεύρα… «Δεν θα βγω, αλλά θα μείνω να ακούσω αυτούς τους γραφικούς να δω την πηγή που τους δίνει δύναμη να συνεχίζουν….θέλω κι εγώ αυτή τη δύναμη, δε θέλω να πιαστώ στα δίχτυα της παραίτησης….Θέλω να ζήσω, να μπορώ να κάνω όνειρα και να έχω επιλογές να τα πραγματοποιήσω… Ναι, σήμερα θα τους ακούσω…» Και φάνηκε σαν ο ήλιος να έγινε πιο λαμπερός και μια βαθιά ανάσα γέμισε το στήθος του…