ΜΕ ΤΟ “ΝΟΜΟ ΒΡΟΥΤΣΗ” ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΣΤΑ 72 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΕ ΣΤΑ 74 ΑΦΟΥ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΣΤΗΝ “Κοινωνική Σύνοδο Κορυφής Του Πόρτο”

ΜΕ ΤΟ “ΝΟΜΟ ΒΡΟΥΤΣΗ” ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΣΤΑ 72 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΕ ΣΤΑ 74 ΑΦΟΥ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΣΤΗΝ “Κοινωνική Σύνοδο Κορυφής Του Πόρτο” ΕΛΛΑΔΑ ΕΥΡΩΠΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 13 Μαΐου, 2021Αλφειός Ποταμός ΑΛΦΕΙΟΣ: ΑΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΟΠΩΣ ΕΞΕΛΙΧΘΗΚΕ ΘΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙ ΟΤΙ ΒΑΣΙΚΟΣ ΠΥΛΩΝΑΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΟΧΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΛΛΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΩΝ … ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΟΙΜΙΟ … Θεματολογικά δελτία για την Ευρωπαϊκή Ένωση ΤΟΥ Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου [ Οι καταστροφικές επιπτώσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η συνεχής απειλή μιας αντιπαράθεσης Ανατολής-Δύσης κατέστησαν τη γαλλογερμανική συμφιλίωση βασική προτεραιότητα. Η απόφαση για κοινή διαχείριση των βιομηχανιών άνθρακα και χάλυβα από έξι ευρωπαϊκές χώρες, η οποία θεσπίστηκε με τη Συνθήκη των Παρισίων το 1951, αποτέλεσε το πρώτο βήμα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Οι Συνθήκες της Ρώμης του 1957 ενίσχυσαν τις βάσεις αυτής της ολοκλήρωσης και ενδυνάμωσαν την ιδέα ενός κοινού μέλλοντος για τις έξι ευρωπαϊκές χώρες. ] [ Βασικές αρχές. Οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες (ΕΚΑX, ΕΟΚ και Ευρατόμ) γεννήθηκαν από την επιθυμία για μια ενωμένη Ευρώπη, μια ιδέα που αναπτύχθηκε σταδιακά και ήταν στενά συνδεδεμένη με τα γεγονότα που είχαν συνταράξει την ήπειρο. Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι στρατηγικές βιομηχανίες, και κυρίως η βιομηχανία χάλυβα, έπρεπε να αναδιοργανωθούν. Το μέλλον της Ευρώπης, υπό την απειλή της αντιπαράθεσης Ανατολής-Δύσης, εξαρτιόταν από τη γαλλογερμανική συμφιλίωση. [ 1. Η έκκληση την οποία απηύθυνε o Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Robert Schuman, στις 9 Μαΐου 1950, μπορεί να θεωρηθεί ως η αφετηρία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Την εποχή εκείνη, η επιλογή του άνθρακα και του χάλυβα είχε μεγάλη συμβολική αξία. Πράγματι, στις αρχές της δεκαετίες του 1950, οι βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα ήταν ζωτικής σημασίας και τα θεμέλια της ισχύος ενός κράτους. Πέρα από τα σαφή οικονομικά οφέλη που επρόκειτο να αποφέρει, η από κοινού διαχείριση των γαλλικών και των γερμανικών πόρων επρόκειτο να επισφραγίσει το τέλος του ανταγωνισμού των δύο χωρών. Στις 9 Μαΐου 1950, o Robert Schuman δήλωσε: «Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί μεμιάς, ή βάσει ενός μοναδικού σχεδίου. Θα υλοποιηθεί μέσα από απτά επιτεύγματα που θα δημιουργήσουν πρώτα μια πραγματική αλληλεγγύη.» Βάσει αυτής της αρχής, η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία και οι χώρες της Benelux (Βέλγιο, Κάτω Χώρες, Λουξεμβούργο) υπέγραψαν τη Συνθήκη των Παρισίων, τα κύρια σημεία της οποίας ήταν τα εξής: ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών και ελεύθερη πρόσβαση στις πηγές παραγωγής· διαρκής επιτήρηση της αγοράς, για να αποτραπούν στρεβλώσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην επιβολή ποσοστώσεων παραγωγής· σεβασμός των κανόνων του ανταγωνισμού και της διαφάνειας των τιμών· υποστήριξη του εκσυγχρονισμού και της αναδιάρθρωσης του τομέα του άνθρακα και του χάλυβα. ] [ 3. Οι προσπάθειες αναζωογόνησης της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μετά την αποτυχία της ΕΑΚ, έλαβαν τη μορφή συγκεκριμένων προτάσεων στους τομείς της τελωνειακής ένωσης και της ατομικής ενέργειας στη Διάσκεψη της Μεσσήνης, τον Ιούνιο του 1955. Οι προσπάθειες αυτές οδήγησαν στην υπογραφή των Συνθηκών ΕΟΚ και ΕΚΑΕ. a. Οι διατάξεις της Συνθήκης ΕΟΚ (Συνθήκη της Ρώμης)[2] περιλάμβαναν: την κατάργηση των τελωνειακών δασμών μεταξύ των κρατών μελών· τη θέσπιση ενός κοινού εξωτερικού δασμολογίου· την καθιέρωση μιας κοινής πολιτικής για τη γεωργία και τις μεταφορές· την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου· την ίδρυση μιας Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων· την ανάπτυξη στενότερων σχέσεων μεταξύ των κρατών μελών. Για την επίτευξη αυτών των στόχων, η Συνθήκη ΕΟΚ όριζε κατευθυντήριες αρχές και οριοθετούσε το πλαίσιο των νομοθετικών δραστηριοτήτων των κοινοτικών θεσμικών οργάνων. Σε αυτές περιλαμβάνονταν κοινές πολιτικές όπως: η κοινή γεωργική πολιτική (άρθρα 38 έως 43), η πολιτική μεταφορών (άρθρα 74 και 75) και η κοινή εμπορική πολιτική (άρθρα 110 έως 113). Στόχος της κοινής αγοράς είναι να διασφαλιστεί η ελεύθερη κυκλοφορία των αγαθών και η κινητικότητα των συντελεστών της παραγωγής (ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων και των επιχειρήσεων, ελευθερία παροχής υπηρεσιών και ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων). … ]